Tajemnicze Ruiny ... - przygoda naszego życia

duchu!

- Bracia! Czyje, że straciłem siłe palldyna. Coś zabrało moc mego amuletu, gdzie była też część mojej siły -
Powiedziałem. Po chwili dodałem:
- Podejżewam, że ta moc jest tam -
Odwuciłem głowe i ruchem ręki wzkazałem na Tashlare.

Sigmar

Sigmar zobaczyl jak Mlot robi jakis napar... Nagle podszedl do prawie lezacego Sigmara i podal mu kubek z cisowego drewna...

- Dobre - powiedzial Sigmar - dziekuje Ci Mlocie czuje sie duzo lepiej... wybacz przespie sie teraz bo to co przezylem malo mnei nie zabilo... juz sie czuje jak po drugiej stronie - zazartowal i dopijajac napar polozyl sie przy ognisku i zamknal oczy... o czym myslal??... pewnie sam tego nie wie...

Drako

ARkas przyłożył naszyjnik do swego serca, nakreslnil nik dziwny znak ktor leko swieci nestępnie nakeslił swój miecz znakami. Znaki na kolor blekitny sie roslynły jak proszek. Arkas podal Sigmarow nszyjnik mowiąc: -Może być troche wyładowany, jednak jedna modlitwa i bedzie normalny...

Sigmar

Sigmar przetarl oczy i zobaczyl jak Arkas oddaje mu naszyjnik

- Prosze Arkasie na zdrowie.. a co do jego naladowania nie jestem pewien nie wiem czy uda mi sie go w pelni zregenerowac... uzywanie go w innym wymiarze zabralo mu wiele mocy... ale oplacalo sie - spojrzal wymownie na Tashlare - widzisz Arkasie czasami trzeba poswiecic cos zeby wiele odzyskac... ja odzyskalem wiele waznego odzyskalem ja - skinal glowa w strone Tashlary - dzieki niej zaczalem normalnie zyc to ona pomogla mi przezwyciezyc moje slabosci i moje problemy i co najwazniejesz to od niej nauczylem sie tak doskonale wladac bronia... wiec chyba rozumiesz dlaczego bla dla mnie taka wazna... - konczac jeszcze jednym spojrzeniem na Tashlare usmiechnal sie i spowrotem zamknal oczy... zasnal

Severus Raginis

- Utherze...posłuchaj, nie przeceniaj siły amuletów. To tylko narzędzie dające upust naszej objawionej mocy. Siła paladyna to jego dusza i serce, jego uczynki. Jeśli twój patron będzie łaskawy, zobaczy, że spełnaisz obowiązki paladyna, to z pewnością cię popbłogosławi i zarócona zostanie ci energia. Naszyjniki tylko pozwalają jej nam używać. Ta moc jest w nas. Jednak tylko niejktórzy paladyni potrafią używać czarów bez swojego amuletu. Ja nie potrafię - jestem uzależniony od amuletu i nie sądzę, żebym kiedykolwiek dostąpił tego zaszczytu...Jeśli dobrze się spiszesz, niekoniecznie teraz...w ogóle, to magia wróci do ciebie. Pamiętaj, że paladyn to nie czary ! Paladyn to nie czarodziej. Paladyn to inaczej Święty, Naznaczony Wojownik. Naszym faktycznym żywiołem jest walka ze złem. A o błogosławieństwo, czy uleczenie kogoś możesz zawsze się modlić - i zostanie to spełnione.
Nalał trochę wywaru Młota do miski i wypił duszkiem.

duchu!

- Przyjaciele... Musimy znaleźć tu jakieś miejsce mocy lub ołtarz. Musze odzyskać swą moc. Najemniczka, jaką jest Tashlara, może nie poradzić sobie z odpowiedzialnością jaka teraz na nią spadła. Otrzymała przecież część mocy palladynów. -
Oznajmiłem powoli pijąc swój napar.
- Severusie nie musisz mi przypominać czym jest palladyn. Jednak amulet to równierz symbol przywiązania do swego zakonu. Dlatego jest dla mnie tak ważny.

Drako

Arkas siedzial podparty o mór, jedn niespał, wpatrywa sie w niebo poczym szenoł do Sigmar: -naszyjnik powinien sie zregenerwować przy rozgwiażdżonym niebie...

Khhagrenaxx

Czuję, że coś idzie nie tak. Wyruszyli gdy jeszcze spałam, przebudziłam się na chwilę, w poświacie pochodni ujrzała ojca, prowdził oddział Szarych, obejrzał się jeszcze za siebie, objał wzrokiem nadrzewna osadę elfów, uśmiechnęłam się - widział? - po chwili zasnęłam...

Czułam, że coś jest nie tak, czułam świst stali i gruchot kości, krzyki rannych, dudnienie walacych się na ziemię zbrojnych, drżenie ziemi... I krew. Zlana potem budzę się, widzę matkę, stoi przy oknie, pięści ma zaciśniete, słyszę jej przyspieszony oddech - wie... Czekanie, czekanie, czekanie...

Słyszę zawołania elfich strażników - to oni, zbliżaja się - przelatuje mi przez głowę, chcę zbiec na ziemię, matka powstrzymuje mnie, zasłania okna, zamyka drzwi, schodzi na ziemię, zostaję sama... Wytężam słuch...Czy żyje? Czy przeżył? Dlaczego nikt mi nie powie?! Manipuluję przy zamku - nic. Skupiam się w sobie, próbuję przypomnieć sobie te słowa, słowa zaklęcia, którego nauczył mnie Edrick - Edrick Rogal - uśmiecham się, gdyż widzę jego szeroki uśmiecham - mam, przypomniało mi się... Otwieram drzwi, po ciuchutku schodzę z drzewa... Widzę ciała, słyszę jęki, prośby wody... i czuję ten zapach...

Potężny ork - Grah Da Keen - swymi żelaznymi dłońmi ściera na proch zioła i korzenie, wrzuca to do kociołka, gotuje - matka nabiera wywaru, podchodzi do jakiegoś ciała, słyszę jęk...Ten jęk - a więc żyje... - przelatuje mi przez głowę. Wspaniała woń aromatu rozchodzi się po lesie... Zapamiętuję ja, na zawsze...

------------------

Tashlara poruszyła się, przewróciła na drugi bok...Po obozowisku roznosiła się ożywcza woń wywaru sporzadzonego przez Młota...

Otwieram oczy... Próbuję coś powiedzieć, jednak język mam cały skołowaciały, zaschnięty...Czuję skrzepy krwi, z największym wysiłkiem wypluwam ja...Patrzę po twarzach zebranych, uśmiecham się słabo Żyjecie - udało mi się wykrztusić. Jakaś otucha wstępue we mnie i dodaje mi sił.

Severus Raginis

Severus rozglądnał się po obozowisku, sprawdził czy wszyscy spali. Większość spała. Młot stał na straży, Uther siedział wpatrzony w ognisko, smutnu z powodu utraty amuletu. Severus spojrzał na swój. Przypomniał mu się moment, kiedy został przyjęty w poczet Mścicieli, jak składał przysięgę....przysięgał na bogów, na swą krew i swoją duszę. Uśmiechnął się. Jednak zaraz uśmiech zszedł mu z twarzy. Spojrzał do torby, zobaczył zwinięte pismo, zdobiony pergamin. Wziął go do ręki, rozejrzał się ponownie po towarzyszach. Nie chciał, aby ktokolwiek zobaczył to pismo. Było ciemno, ogień dawał blaby blask, jednak dobrze widział litery. Przeczytał pismo raz, drugi, trzeci...Nie wierzył w to co tam było napisane. Nie chciał też, żeby towarzysze znali jego treść...przynajmniej nie teraz. W końcu i tak im musi powiedzieć, jednak Mściciele zazdrośnie i niechętnie dzielą się swoimi sekretami. Zawinął pergamin i schował głęboko do torby. Zasnął ze zmęczenia.

Sigmar

Sigmar przebudzil sie... zobaczyl ze Tashalra rowniez sie przebudzila.. ten fakt go ucieszyl... spal moze godzine a czul sie jkaby spal 2 dni... "To pewnie ten wywar" - pomyslal... Rozejrzal sie po wszystkich... zobaczyl swoich kompanow, towarzyszy ktorzy byli przy nim a on byl przy nich... "Mam szczescie" - pomyslal i usiadl przy ognisku ogrzewajac stopy bo troche mu zmarzly...

Drako

ARkas sidzial wpatrując se w nieboskłon, niespał, sam przyjoł obowiązek pelnienia warty, przemowił do towarzyszy: -Kiedy nasza oLelfa odpocxnie gdzie wyruszymy dalej?

Khhagrenaxx

Arkasie, czy nie mógłbyś nalać mi trochu tego wywaru, bom słabowita i nie wiem czy dam radę... - zwróciła się Tashlara cichym głosem do Arkasa...

Drako

Arkas wstał, powoli, nalał wywaru i podał go Najemniczce. Poczym odpowiadział; -będa przy nij czuwal... Poczym usiadl obok niej...

Khhagrenaxx

Dziękuję Ci, Arkasie...powiedziała Tashlara, po czym zaczęła wolno popijać wywar, ten zapach - przypominał jej dzieciństwo, czuła jak wracaja do niej siły, jednocześnie powieki same zaczęły jej opadać...Położyła się i zasnęła...Błogość oblała ja niczym święte balsamy...

duchu!

Zdałem sobie sprawe, ze dzisiejszej nocy jest zaćmienie księżyca. To zjawisko szczególnie wpływa na przebieg modlitw i urzywanie magii. Zauwarzyłem, że Tashlara sie przebudziła. Podszedłem do niej i poprosiłem:
- potrzymaj prosze mój amulet -
Tashlara wzięła go wręce. Zaczęłem sie modlić do swego Boga o ponowne natchnienie. Poczułem ogromny ból bijący z niedogojonej jeszcze rany. Mój opiekun chyba wysłuchał moich pruźb. Zobaczyłem, że Tashlara zaczyna sie wić. Księżyc powoli zaczął sie wyłaniać, i jego blask oświetlił nasze postacie. Amulet zaczął drżeć, i fioletowe płomienie światła zaczęły krążyć wokuł niego i mnie. Zorientowałem sie, te płomienie wychodzą z ciała Tashlary. To była moc, którą zabrała mi gdy zadała mi ranę w swojej niematerialnej postaci. Nagle poczułem pisk we wnętrzy głowy i usłyszałem głos.
- "Nikt poza moimi świętymi wojownikami, nie powinien nosić części mojej mocy. Tak, Utherze twoje umiejętności to blask mojej potęgi. Twa siła i moc twego amuletu pochodzi odemnie. Otrzymałeś ją w momęcie przyjęcia święceń przez twojego mistrza Mariusa. Tylko wybrani, wojownicy pełni pokory mogą dostąpić tego zaszczytu. Nie muśl tylko że natchnąłem ciebie ponwnie ze względu na twe prośby. Nikt, ale to nikt nie powinien nosić mocy palladynów bez przygotowania i wyrzeczeń." -
To był głos mojego Boga . Stałem cały otumaniony i sparaliżowany. Odezwał sie. Odezwał sie do mnie. Może ma wobec mnie jeszcze jakieś zamiary? tego nie moge przewidzieć ani pojąć. Moge tylko czekać. Po chwili połorzyłem sie koło ogniskoa i usnołem.