 Wysłany: Nie 14:57, 22 Sty 2006 Temat postu: |
|
| Biblioteka... W bibliotece się uspokoję... Wśród ksiag i historii znajdę spokój... Uspokoję krew wzbuorzona... - Tashlara wchodzi do biblioteki. Bierze do rak nowa księgę, czyta...
Blednie, a jej usta zaciskaja się coraz bardziej, bieleja z każym zdaniem, do twarzy napływa krew... Nie tylko ja więc tak się czuję... mówi po cichu, po czym głos jej zmienia barwę na stalowy, niski: Znowu to wspomnienie, gdy pierwszy raz usłyszałem słowo "wojna" - nie znałem go a wiedziałem.... Jej wzrok staje się nieobecny, nie patrzac odkłada księgę, upada ona jednak na ziemię - nawet tego nie zauważa, wychodzi... |
|
| Wysłany: Sob 19:30, 21 Sty 2006 Temat postu: Cztery krótkie opowieści wierszem pisane |
|
| Błękitni jeźdźcy
Kopyta dudnią, Już brama skrzypi, Otworem stają wrota Błękitu. Burza się zbliża, Wściekłością kipi, Jeźdźcy ruszają z Drittza włości. Serce zamiera, Krzyk duszę mrozi, Pędzą galopem Lotharis cienie. Kto żyw, ucieka, Światło w cień godzi, Na górze tańczy płomieni lśnienie. Płaszcze rozwiane, Twarze ukryte, W cieniu kaptura złowieszcza moc. Sztylet upiorny, Ramię przebite, A w duszy Błękit, a w duszy noc. Zwiastuny wojny Nad stepem blady świt już wstaje, Wiosenny przedśpiew powietrze trąca. Gdzie niegdzie siadły brzozowe gaje - Wśród młodych liści - promienie słońca. Na wschodzie chmury niebo gubią, A burza stawia ponure twierdze. Szeleszczą trawy, o wojnie mówią, Ruszają jeźdźcy w szalonym pędzie. Cień groźby chciwe nasienie sieje, Zdradliwy Bezimienny sieć intryg knuje, Z Is`mort wiatr zatruty wieje, Widmo Nieumarłego nad ziemią sunie. Nad stepem dzień się w słońcu pieści, Wiosenny koncert skowronki grają. Ludzie niepomni złowrogich wieści, Spokojną nicią swe życie tkają. Wojna Dwie armie stoją naprzeciw siebie Śmierć czyha wysoko na niebie Wiele nici prządki przetną w nocy Wielu wpadnie w śmierci mocy Wielu chwałą się okryje Wielu to na polu zginie W niepamięci tu zostaną Bezimienny grób dostaną Szczęśliwy byt, co przy życiu zostanie Chyba, że jeńcem wojennym zostanie Wtedy przyjdzie ból, męka, groza i żal Że nie porwał go wcześniej czarny śmierci szal Blizna Krew świeża buchnęła z rany, dawno już (wydawać by się mogło) zaleczonej, tym mocniej i szerzej otworzonej, że powróciły do mnie dawne obawy... Serce moje krew wciąż zalewa, czarna, zatruta, cuchnąca, moją duszę wciąż mącąca, a serce moje, spękane, już na wspomnień wietrze się rozwiewa. Czemuż to moja blizna, zaleczona już przecież dawno, otworzyła się tak łacno, a krew z niej, to dla mnie tak mocna trucizna? Ujrzałem, bez ostrzeżenia, krew swoją na dłoniach swoich, choć wspomnień od dawna ni cienia w snach moich, ból w sercu poczułem, i wszystko, co inne, było bez znaczenia. Nie...Blizny nigdy nie było... Rana nigdy się nie zagoi, serce wciąż boli, a przez wieki z bólu i rozdarcia do Księżyca będzie wyło... Rozrywane, od kiedy szpony smutku, wciąż, kawałek po kawałku, (aż umrę którejś nocy w pustym zaułku) rozrywają me serce powolutku... ...od początku... ...nieustannie... ...boleśnie... aż do końca... Na ostatniej stronie pięknie zdobionej księgi widniał podpis Krasnoluda znanego jako Churchillek. Pod nim natomiast było napisane: Wiersze te dedykuje wszystkim wojownikom Błękitu. Niech Błękit pozostanie w nas po wsze czasy. |
|