Kiepska Ballada o Kucu

Cerester

Pewien bard był świadkiem walki krasnoluda z goblinami, jednak nie o nim, lecz o pewnym wierzchowcu postanowił ułożyć balladę. A, że kiepski był z niego wierszokleta, ballada nigdy nie stała się sławna.

Będzie to ballada, gdzie herosem jest zwierze,
Będzie to opowieść, o wierzchowcu Czocherze.
Gdym szedł gościńcem i patrzał w przestworze,
A było to chyba, o rannej dnia porze.
Posłyszał żem rozmowę chłopów przy drodze,
Jak o potworach w wielkiej radzili trwodze.
Że bestie przebrzydłe, dziecięcia udręki,
Paskudne na licach, wydające z się stęki.
Po polach i lasach grasują przeklęte,
Przez ludzkość w modlitwach wszelakich wyklęte.
Wtedy od strony bliżej nieznanej,
Przez chłopów bagnem szeroko zwanej.
Już po trawie, po drodze się wspina,
Już jeździec wierzchowca swą mocą spina.
I wtedy dziwo nad dziwa dostrzegam,
Mocy widoku tego ulegam.
Oto bestyja wierzchowcem się każe,
Nic tego widoku z mych myśli nie zmaże.
Jak beczka w browarze kłęb ma szeroki,
Jak krzywe drągi ma cztery swe kroki.
Kłaki splątane jak sieci po burzy,
A jeszcze ślepia diabelskie wciąż mruży.
Na niej krasnolud, jak jeździec nieszczęści,
Wciąż trzyma lejce w ogromnej swej pięści.
Oblicze brodate wciąż klątwy rzuca,
Te najstraszniejsze kieruje do kuca.
Gdy już się jeździec wyześlił wszelce,
A trwało przedługo doprawdy to wielce.
Popatrzał na mnie, a minę miał srogą,
Zwał mnie kurwiarzem i powsinogą.
Jednakże karczmę mu potem wskazałem,
Szybko kompanem jego zostałem.
Zmierzać zaczelim, ku miastu bliskiemu,
Zwanego Bordelem, po krasnoludzkiemu.
W ten czas wierzchowcem tym uroczony,
Się pytać zacząłem, gdzie rodzinne ma strony.
Się okazało, że stado istnieje,
Co pustoszy swym życiem lasy i knieje.
Bo te kuce destrukcje mają w naturze,
Złość potrafią okazać na żubrze i turze.
Ponoć nawet, gdy mają chcicę,
Potrafią polować na niedźwiedzicę.
Wierzyć długo w te cuda nie chciałem,
Lecz jednak szybko się przekonałem.
Gobliny z rowu na nas wypadły,
Z krzykiem i bronią nas one napadły.
Krasnolud zrazu zsiadł z kuca swego,
I mnie osłonił poetę biednego.
Myślał żem, że będziemy zgubieni,
Przez złe potwory zabici, zgrabieni.
Jednak to wtedy kuc wierzgnął nogami,
Dwóch odrzuciło z popękanymi łbami.
Kłapnęły pożółkłe, ogromne szczęki,
Goblin pozostał z kikutem ręki.
Chwostem po oczach i zadem w bok,
Atak szarżą i dziki skok.
I już po chwili słychać radość rżenia,
A po goblinach jest obraz cierpienia.
Tak oto właśnie świadkiem byłem,
Goblinów atak bez szwanku przeżyłem.
Lecz ma psychika się nie pozbiera,
Bo wtedy poznałem kuca Czochera.
I wszystkim co nie wierzą mej trwodze,
Niechaj czuwają na swojej drodze.
Bo to co pod siodłem paskudne wielce,
Być może gorsze niż dzierżący nań lejce.

Azareus

Hihi, aby na Kuca klnac, ale to mnie rozbawiło:

Apokalipsis

O ja... Mistrzu mój i panie! Padam do stóp twych porażony kunsztownością dzieła Twego!

Cerester

Pochyl się... pochyl...

Mi jeno starczy Twoje wypięcie,
Twe rozluźnienie i głośne stęknięcie.